1 listopada Kościół katolicki obchodzi uroczystość Wszystkich Świętych. Została ona ustanowiona przez papieża Jana XI w 935 r. Ma zatem ponad tysiącletnią tradycję. W tym dniu wierni oddają część wszystkim, którzy osiągnęli stan świętości. Jest to dzień dedykowany zarówno znanym świętym, tym którzy w ciągu roku liturgicznego mają swoje wspomnienie, jak i świętym anonimowym, którzy do świętości dochodzili w skrytości; dzień tych wszystkich, którzy osiągnęli zbawienie i przebywają w niebie, nie tylko osób kanonizowanych, ale i naszych zmarłych bliskich. Uroczystość ta jest wyrazem wiary w świętych obcowanie. Wszystkim wierzącym przypomina prawdę o ich powołaniu do świętości.
W ciągu wieków Kościół wzbogacał kult świętych. Stawiał im posągi, malował ich obrazy, ku ich czci budował świątynie i ołtarze oraz układał modlitwy i pieśni religijne. Na ogół dedykował je konkretnym świętym, rzadziej wszystkim świętym.
Przykładem obiektu ku czci wszystkich świętych w naszych stronach jest kościół parafialny pod ich wezwaniem we Wszechświętych. Wieś ta, wyodrębniona z sąsiedniej miejscowości Grocholice, wzięła swoją nazwę właśnie od tytułu świątyni.
Obecny kościół jest drugim z kolei. Istnienie pierwszego zostało poświadczone przez ks. Jana Długosza w roku 1326. Trudno ustalić kiedy i przez kogo został on postawiony. Wiadomo, że był drewniany i padł ofiarą pożaru. W 1462 r. bracia Andrzej i Jakub Grocholscy ufundowali kolejny kościół, trwalszy od poprzedniego, bo murowany. Był to kościół gotycki „mający cechy starożytności”, orientowany, jednonawowy. Wystawiono go z kamiennych ciosów połączonych zaprawą wapienną, a jego mury wzmocniono szkarpami.
W XVIII w. świątynia została przebudowana. Dzięki ks. Szymonowi Opelewskiemu zyskała dwie kruchty. Na początku XIX w. przeszła gruntowny remont. W 1882 r. kościół spalił się na skutek uderzenia pioruna. Został odbudowany staraniem dwóch kolejnych proboszczów, ks. Józefa Guliny i ks. Jana Nowakowskiego, a w 1892 r. na nowo poświęcony przez ks. bpa Antoniego Sotkiewicza. W XX w. wnętrze świątyni przeszło kilka remontów: w 1939 r. zostało odmalowane, w 1973 r. za ks. Antoniego Gnoińskiego – gruntownie odrestaurowane, zaś w 1984 r., w okresie probostwa ks. Wacława Mazura, zdobiącą je polichromię poddano konserwacji i restauracji. W latach 1996-2002 wyremontowano organy oraz wymieniono więźbę dachową.
Kościół we Wszechświętych stoi na wzniesieniu górującym nieco nad okolicą, dzięki czemu jego sylwetkę widać już z daleka. Składa się: z prostokątnej nawy, węższego od niej, zamkniętego prostą ścianą prostokątnego prezbiterium z przybudowaną od północy dobudówką mieszczącą zakrystię i skarbczyk, a ponadto dwóch prostokątnych krucht przylegających do nawy: od strony zachodniej i południowej. Nawa i prezbiterium nakryte są wysokimi, stromymi dachami dwuspadowymi. Dwuspadowe daszki nakrywają także kruchty, z kolei przybudówka z zakrystią i skarbczykiem ma dach pulpitowy. Nad całością góruje sygnaturka złożona z dwóch hełmów. Niegdyś na kościele stała wieżyczka z kamienia ciosanego, ale w 1734 r. została zniszczona od uderzenia pioruna.
Wnętrze świątyni jest otynkowane, wypełnia je polichromia o motywach figuralnym i roślinnych. Jej część pochodzi z końca XIX w. i jest dziełem Zdzisława Lenartowicza.
Nad wejściem głównym znajduje się drewniany chór, wsparty na dwóch słupach, z efektownie wygiętą do przodu balustradą. Były tam niegdyś organy kościelne ufundowane w 1800 r. przez Jana z Dukli Małachowskiego, ale spłonęły podczas pożaru. Obecne organy zbudował w 1889 r. Władysław Kołodziejski z Piórkowa.
Prezbiterium, nieznacznie podwyższone w stosunku do nawy, otwiera się na nią ostrołukowym łukiem tęczowym. Nawa ma strop, zaś prezbiterium sklepienie krzyżowo-żebrowe.
Pod kościołem ciągną się krypty grobowe, w części zamurowane. Skrywają one trumny z doczesnymi szczątkami osób zasłużonych dla świątyni i parafii, kolatorów i duchownych, m.in. ks. Jakuba Grocholskiego – współfundatora kościoła i wieloletniego proboszcza parafii, Felicji Reklewskiej – właścicielki Obręcznej i fundatorki kościoła w Strzyżowicach czy ks. Szymona Opelewskiego – długoletniego proboszcza, doktora obojga praw, który pozostawił po sobie ciekawe pamiętniki.
Kościół posiada trzy ołtarze. W ołtarzu głównym, drewnianym, pomalowanym białą emalią z pozłacanymi kolumnami, z rzeźbami barokowymi po bokach, znajduje się obraz przedstawiający wszystkich świętych, a w zwieńczeniu – wizerunek św. Rocha. W jednym z ołtarzy bocznych umieszczony jest obraz Trójcy Przenajświętszej, a w zwieńczeniu – św. Barbary, w drugim – obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus, a w zwieńczeniu – św. Antoniego.
Ciąg dalszy jutro.
