W naszych stronach św. Roch w sposób szczególny czczony jest na terenie najstarszej ostrowieckiej parafii – Szewna, jako jej drugorzędny patron. Na część świętego w niedzielę po uroczystości Wniebowzięcia NMP w parafii szewieńskiej odbywa się odpust. W kościele w Szewnie jest ołtarz poświęcony św. Rochowi, z obrazem świętego. Roch przedstawiony jest razem z aniołem, który opatruje mu rany. Na piersiach ma widoczne znamię. Odziany jest w ubiór pielgrzyma. W jednej ręce na różaniec, w drugiej kij pielgrzymi i tykwę na wodę. W kościele w Szewnie znajduje się również przepiękna monstrancja ozdobiona wizerunkami św. Mikołaja i św. Rocha.
Kult św. Rocha w parafii szewieńskiej upowszechnił się w okresie powojennym za sprawą ks. Marcina Popiela, który przebywał w niej od stycznia 1946 r. aż do śmierci w 1991 r., pełniąc kolejno obowiązki wikariusza, administratora, a w końcu proboszcza. Ks. Popiel pochodził z Kurozwęk, gdzie św. Roch był czczony w sposób szczególny. Do dziś stoi tam niewielkich rozmiarów kościół filialny pw. św. Rocha należący do parafii Wniebowzięcia NMP i św. Augustyna. Został on wzniesiony w XVIII w. jako wotum wdzięczności za ocalenie mieszkańców Kurozwęk od epidemii, która szalała w tych okolicach w 1705 r.
Drugim miejscem w naszych stronach, w którym ślady kultu św. Rocha są widoczne do dziś jest Bodzechów. Przy tamtejszej ul. Opatowskiej stoi rzeźba świętego na postumencie. Św. Roch przedstawiony jest w pełnej postaci, w ubiorze pielgrzyma, z towarzyszącym mu psem. Na czołowej stronie postumentu widnieje napis fundacyjny. Pomnik św. Rocha został wystawiony z piaskowca w 1850 r. przez Apolonię z Janickich i Franciszka małżonków Bojarów. Fundatorzy pobrali się w kościele w Denkowie 4 listopada 1828 r. Franciszek zmarł w 1862 r., zaś Apolonia w 1883 r. Oboje spoczęli na cmentarzu w Denkowie; ich grób nie zachował się. Jako że w Polsce św. Roch czczony był przede wszystkim jako patron chroniący od zarazy, fundację rzeźby w Bodzechowie należy wiązać właśnie z jakąś epidemią, która wybuchła we wsi.
Wizerunek św. Rocha znajduje się także w kościele parafialnym we Wszechświętych, w zwieńczeniu ołtarza głównego. Święty przedstawiony jest w półpostaci, w stroju pielgrzyma z kijem i tykwą, z towarzyszącym mu psem.
Z dniem św. Rocha związanych jest wiele przysłów. Jako że, przed św. Rochem starano się wymłócić zboże, mówiło się: „Na święty Roch, w stodole już groch” czy „Na święty Roch, w stodole groch. Groch do stodoły, podwieczorek do komory”. Wówczas zaczynały się także jesienne orki, stąd mówiono: „Od świętego Rocha na pole już socha”.
W tradycji ludowej utrwaliły się też przysłowia: „Na święty Roch, jaki dzień, taka noc” czy „O świętym Rochu strzelaj bez prochu”.
Ponieważ św. Roch był opiekunem bydła, w jego dniu palono ognie, w które wrzucano święcone ziele i przepędzano przez nie trzykrotnie bydło. Węgielki z tego ognia zabierano potem z sobą do chałup. Służyły później do leczenia i chroniły od nieszczęść.
Św. Rocha postrzega się jako przyjaciela psów; stąd często przedstawiany jest on z psem tulącym się do niego lub liżącym mu stopy.
W ostatnich latach rośnie kult świętego jako opiekuna zwierząt domowych. Z tego powodu w dniu św. Rocha w wielu parafiach odbywa się obrzęd święcenia zwierząt.
