Wczoraj prezentowaliśmy pierwszą część historii tajemniczej budowli.
Dziś ciąg dalszy.
Od momentu zaniechania budowy warownia stopniowo popadała w ruinę. Zamkowy kamień służył jako materiał budowlany okolicznym mieszkańcom do stawiania ich domostw. W XIX i XX w. obiekt przyciągał poszukiwaczy skarbów, którzy wabieni legendarnymi bogactwami, ukrytymi rzekomo w średniowiecznych murach, plądrowali go i dewastowali. Zamkowi rabusie m.in. przebili na wylot fragment muru obwodowego, zniszczyli mury wieżyczki oraz przekopali szczyt zabytkowego wzgórza. W okresie międzywojennym miejscowa młodzież zniwelowała zamkowe wzniesienie urządzając na nim plac wiejskich zabaw. Rysunki warowni naszkicowane w II połowie XIX w. i na początku XX obrazują dobitnie jak bardzo została ona zrujnowana na przestrzeni ostatniego stulecia.
Podczas prac archeologiczno-architektonicznych w 1975 r. zostały przeprowadzone także prace budowlano-konserwatorskie zlecone przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Kielcach, których celem było zabezpieczenie resztek zabytkowej budowli przed ich dalszym niszczeniem. Wykonał je rzemieślnik z Ćmielowa. Polegały one na uzupełnieniu ubytków muru zamkowego. Użyto do tego, jako materiału budowlanego, miejscowego kamienia, takiego samego, z którego był wnoszony zamek. Za spoiwo posłużyła wapienna zaprawa murarska.
Do naszych czasów z zamku niewiele pozostało. Zachował się jedynie reliktowy fragment muru oparty częściowo o naturalną skałę, górujący nad wsią, widoczny z drogi. Szczyt zamkowego wzgórza, z resztką ścianki, jest mocno porośnięty drzewami i krzewami. Prowadzi na niego wąska, stroma ścieżka. I chyba tylko walory widokowe na malowniczą dolinę rzeki Kamiennej zachęcają do jego zdobycia.
Jak każdy porządny zamek, także i ten, w Podgrodziu, ma swoje legendy. Według jednej z nich warownię zamieszkiwała banda 12 zbójców. Jej herszt porwał córkę jednego z okolicznych możnowładców i uwięził ją w zamkowej wieży. Rozżalony ojciec chcąc uwolnić ukochane dziewczę, wyprawił się zbrojnie na zamek, obległ go i po walce zdobył. Gdy wkroczył do środka okazało się, że córka zmarła. Wówczas w akcie zemsty zabił wszystkich pojmanych zbójców, a warownię obrócił w ruinę.
Według innej legendy w zamku mieszkał zbój, który grasował po okolicy dokonując napadów i grabieży. Zrabowane skarby gromadził w obszernej pieczarze wykutej w skale pod owym zamkiem. Po jego śmierci obiekt opustoszał. Nikt nie chciał w nim przebywać. Nikt też nie śmiał się dotykać nieprzebranych skarbów, ukrytych w pieczarze, bo zły duch wziął je pod swoją opiekę. Odstraszał wszystkich, którzy próbowali zbliżyć się do nich. Z czasem zamek popadł w ruinę, a skarby zostały zasypane tak, że nikt ich odkryć już nie potrafił.
Powiadano także, że pomiędzy warownią, a stojącą w pewnej odległości od niego górą był zawieszony nadprzyrodzoną siłą kamienny most, który później rozsypał się w gruzy. Most ten miał służyć zamieszkującemu w zamku zbójowi, do wprowadzania wozów naładowanych zrabowanymi kosztownościami.
Według lokalnych opowieści wiedzeni ciekawością i chęcią wzbogacenia się dwaj śmiałkowie – parobkowie dowiedziawszy się o ukrytym w zwaliskach zamku skarbie i miejscu, w którym można się do niego dostać, codziennie około północy, potajemnie chodzili odkopywać ziemię, przykrywającą drzwi prowadzące do lochu. Chodzili tak, noc w noc przez kilka tygodni, aż natrafili na żelazne drzwi. Były one jednak tak mocno zamknięte i zardzewiałe, że żadną siłą otworzyć ich nie mogli. Zmęczeni postanowili otworzenie drzwi i dostanie się do lochu ze skarbem odłożyć do następnej nocy. Zawalili więc drzwi chrustem, a sami zabrawszy narzędzia, udali się do swych domów. Jak tylko oddalili się o kilka kroków od stóp góry, ta zatrzęsła się cała i zabrzęczała niezwykłym dźwiękiem. Przelękli się, stanęli na chwilę, a gdy poczuli nieznośny zapach siarki rozchodzący się wokół, czmychnęli do domów. Nazajutrz ciekawi co się z ich skarbem stało, już nie w nocy, ale za dnia przybyli do zamku. Zdziwili się mocno, gdy miejsca znajomego sobie nie mogli znaleźć. Zaniechali więc dalszych poszukiwań i z niczym powrócili do domów. I tak skarby nietknięte zostały w górze. Nadal czekają na śmiałka, który je odnajdzie.
