I tutaj koniec z wywodami, bo pora na spojrzenie na śmierć od strony biznesowej. Niestety, ale ten czas nie jest zbyt marketingowym, choć w czczeniu tych co odeszli pojawiła się nowa moda – HALLOWEEN. I teraz mamy już pole do popisu. Hurtowo sprzedają się dynie, jak woda idą przebrania, makijażystki nie wyrabiają się z pracą, dzieci radują się, bo przecież "albo cukierek, albo psikus!".A któż takiej słodkiej istotce, przebranej i ucharakteryzowanej na zgniłe Zombie nie da cukiereczka? Chyba tylko osoba, która otworzy drzwi i natychmiast dostanie zawału serca, albo zemdleje widząc chodzące, małe i gadające truchło...
Straganiarze i kramikarze nie muszą się przebierać, bo dla nich okres na przełomie października i listopada to istne żniwa. To obfite plony, pełne kieszenie, ale nie za nic, bo za ciężką pracę. Każdy medal ma dwie strony, bo wiadomo, że pracuje się po to, żeby mieć co do garnka włożyć i nomen omen nie umrzeć z głodu. Jednak dlaczego z momentu zadumy robić jarmarczny klimat? To już staje się niezbyt smaczne, tak jak nawilgnięte obwarzanki, które gdzieś pomiędzy zniczami, wiązankami i płytami z muzyką wprost z Andów wiszą na straganach przyciągając spojrzenia dzieci, ale również miliony zarazków, które w postaci drogi kropelkowej krążą wokół nekropolii, niczym onegdaj satelity szpiegowskie USA nad terenami ZSRR. Dziecku odmówisz? Rozsądek jedno, ale...
Oczywiście towarem numero uno są znicze – grające, świecące, tańczące, chodzące, w kształcie krzyża, Wieży Eiffla, pączka, ziemniaka i te w musztardówce z wymiennym wkładem LED. Brakuje jeszcze Myszek Mickey skaczących przy radiowym głośniku, chociaż i takie zjawisko nie jest mi obce. Pistolety, karabiny, kapiszony... Każdy ze straganiarzy kusi promocjami – kup 10 dostaniesz 11 i zapałki. Zrób zakupy u mnie, a dostaniesz chryzantemę złocistą. U mnie najlepsze, bo sąsiad ma nieświeże. Wszyscy prześcigają się w pomysłach, żeby przyciągnąć tych, którzy odwiedzają nekropolie i oczywiście, żeby spustoszyć ich kieszeń. Ale niestety jeszcze u większości naszego społeczeństwa dominuje zasada IM WIĘCEJ, TYM LEPIEJ. Znicz? Ma mieć 2 metry wysokości, a chryzantemy stojące na grobie mają być wniesione przez setkę atletów, którzy zjedli tysiąc kotletów. Niech ludzie widzą, niech ludzie wiedzą...
Ale czy o to chodzi? Czy im więcej przyniesiemy, im więcej razy pojawimy się na cmentarzu w nowej kreacji, butach i garniturze, a pod cmentarz podjedziemy najnowszym samochodem, sprowadzonym z niemieckiej powodzi, tym będziemy lepiej odebrani? Przecież liczy się pamięć i obecność, ale nie tylko w dniu 1. czy 2. listopada. Chodzi o to, żeby pamiętać przez cały rok, nawet jeśli od bliskich odpoczywających na nekropoliach rozrzuconych nie tylko po całym kraju, ale i poza jego granicami. Żeby nie robić szopki, bo od tego jest czas Świąt Bożego Narodzenia, który dla wierzących jest czasem radości.
W wielu kulturach czci się zmarłych na wesoło i nie ma w tym nic zdrożnego, ale my, jako tradycjonaliści (przynajmniej większość) nie podglądajmy innych, tylko zachowujmy się tak, jak powinniśmy – z czcią i pokorą, czyli tak, w sposób jaki powinno podchodzić się do przemijania i śmierci, śmierci która jest jedyną wiadomą i pewnikiem życiowym. Miejmy swoją kulturę, nie tylko w ujęciu społecznym. Miejmy także swoją kulturę osobistą, która odnosi się z szacunkiem do tych, któzy odeszli i dzięki którym jesteśmy tutaj my. A, że jesteśy tu przejazdem, to pamiętajmy, żeby tę drogę przejechać bezpiecznie. Żeby ta droga nie była wyboistym i średniowiecznym duktem, z błotnymi dołami, czarownicami i innymi wybrykami natury, bo co to za przyjemność taplać się w błocie?
Pamiętajmy i nie zapominajmy, bo liczy się jakość, a nie ilość.
