Czy każdy dzień pani dyrektor przedszkola i szkoły „Promyk” jest dniem promiennym?
Staramy się, żeby każdy dzień właśnie był taki promienny - dla naszych dzieci.
„Promyk” to przedszkole i Specjalna Szkoła Podstawowa, która mieści się w Ostrowcu. Rodziny z dziećmi niepełnosprawnymi i same dzieci wiele wam zawdzięczają. Bo mają swoje miejsce, którego opiece mogą bezpiecznie powierzyć swoje dzieci, wiedząc, że będziecie się nimi opiekować z sercem, ale i przede wszystkim właściwie ich edukować.
Zatrudniamy bardzo profesjonalną kadrę i panie pracują non stop z dziećmi w sposób profesjonalny. Oprócz zajęć dydaktycznych, cały czas dzieci są rehabilitowane przy pomocy różnego rodzaju metod. To są specjaliści, w związku z tym znają i kochają nasze dzieci. Pracujemy na podstawie indywidualnych programów terapeutycznych, które tworzy się na początku roku szkolnego i później, zgodnie z tymi zapisami, przez cały rok dzieci są prowadzone w sposób profesjonalny.
W ostatnich latach niezwykle popularna jest dogoterapia, czyli praca ze zwierzętami, w tym przypadku z psami. Ostatnio też szczególnie popularna i przede wszystkim skuteczna jest terapia polegająca na pracy z koniem.
U nas pracujemy z psem, z koniem, ale również z kozą. Dzieci wyjeżdżają na zajęcia z kozami.
I nie boją się? Kozie mleko jest zdrowe, ale te kozy... (śmiech). Pamiętam kiedy byłem małym dzieckiem i na wsi, gdzie moja mama była dyrektorem szkoły były kozy. Nigdy tego nie zapomnę, jak bardzo się ich bałem…
Oj tak. Dzieci różnie reagują. Po raz pierwszy na pewno z dystansem, ale po raz kolejny już się zaprzyjaźniają. Są takie dzieci, które się boją i w ogóle nie podejdą, ale są też takie, które uwielbiają i tylko czekają na te wyjazdy.
Ja byłem generalnie strachliwym małolatem, bo koni też się bardzo bałem. Miałem wrażenie, że koń jest taki ogromny, a ja taki mały.
Ja też się boję, pewnie bym też nie siadła na konia, a dzieci siadają, ponieważ one nie mają aż takiej wyobraźni jak dorośli i dlatego się nie boją. Kochają te zwierzęta.
Dzieciaki generalnie są bardziej odważne niż dorośli. Dorośli uruchamiają te wszystkie swoje doświadczenia negatywne, które w życiu miały, a dzieci są otwarte. Jak bardzo praca z dziećmi niepełnosprawnymi panią otworzyła?
Na początku miałam troszkę obaw, czy dam radę, ale okazuje się, że te dzieciaczki są bardzo wdzięczne za każdą okazaną im pomoc. Muszę przypomnieć, że w naszym przedszkolu i szkole mamy dzieci wyłącznie z niepełnosprawnością, każde z inną. Rodzice zaufali nam, powierzając swoje największe skarby. Same dzieci również nam zaufały i ufają coraz bardziej. W tej chwili są tak serdeczne, tak wdzięczne za każdą pomoc i za każdy prezent, bo też organizujemy różnego rodzaju zbiórki, gdzie dajemy im prezenty. No i mamy również własną stołówkę.
Robicie państwo wycieczki dla dla dzieci, czy wyjazdy na zajęcia ze zwierzętami, ale także dowozicie dzieci do szkoły, co też jest nie bez znaczenia. Czasami dla nas takie 15-kilometrowe dojazdy są niczym, a dla takiego dziecka i dla jego rodzica nie tylko jest to przedsięwzięcie logistyczne i duży kłopot, ale także może to być duży psychiczny problem dla niepełnosprawnego dziecka.
Dokładnie tak jest. Dlatego jest ważne dla nas, aby opiekun w czasie transportu nie zmieniał się, żeby to była ta sama pani, która prowadzi dzieci w trakcie zajęć. Staramy się robić wszystko, żeby dzieci czuły się u nas bezpieczne. Bardzo dbamy o to, żeby klimat i atmosfera były rodzinne - to jest dla mnie najważniejsze, bo jeśli nauczyciel czuje się bezpiecznie to emanuje tą ciepłotą do rodzica i dziecka i nawzajem, wtedy to sprawia, że klimat jest bardzo, bardzo ciepły.
A jakie są panie wychowawczynie w przedszkolu, jacy nauczyciele w szkole?
Są to nauczyciele edukacji wczesnoszkolnej, którzy posiadają również kwalifikacje z zakresu oligofrenopedagogiki, czyli pracy z dziećmi z upośledzeniem intelektualnym.
To fachowcy. A teraz, jeśli pani pozwoli, to „z innej beczki”. Jak zaczyna się pani dzień, kiedy rano przekracza pani próg szkoły i przedszkola?
Wtedy widzę, jak podjeżdżają busy, bo nasze dzieciaki już od 7 rano zaczynają edukację, przyjeżdżają, przebierają się i idą na stołówkę. Wtedy mają pierwszy posiłek, czyli śniadanie, spożywają leki, które u nas pobierają i idą na zajęcia. Mówię idą, ale oczywiście idą pod nadzorem nauczycieli i opiekunów. W naszym przedszkolu grupy są bardzo małe, bo 2-5 osobowe. W każdej grupie jest nauczyciel i pomoc nauczyciela, zarówno nauczyciele, jak i pomoc nauczyciela są to osoby z pełnymi kwalifikacjami, także na jednego nauczyciela przypada dwoje dzieci w tej chwili. W tych naszych realiach opieka jest naprawdę bardzo dobra.
Powiedzieliśmy o tym jak bardzo ważna dla dzieci i dla rodziców jest ta ciągłość, że chociażby kierowca w busie, który po nich podjeżdża macha do nich, a dzieci go poznają i mają zaufanie. A czy to zaufanie dzieci i rodziców to nie był jeden z powodów otwarcia szkoły podstawowej?
To też była sugestia rodziców, bo czują się bezpiecznie, bo jak już poznali środowisko, poznali nauczycieli, miejsce, to czują się bardzo bezpieczne wiedząc o tym, że mogą dzieci kontynuować naukę.
Co dzisiaj było na śniadanie w szkole i przedszkolu?
Oj, nie wiem ale na pewno było smaczne i bardzo zdrowe, bo dieta jest niezwykle ważnym elementem także i terapii.
Bardzo dziękuję za spotkanie i życzę dużo radości z pracy z dziećmi.
Bardzo dziękuję.
