Wczoraj publikowaliśmy pierwszą część historii kościoła. Dziś ciąg dalszy.
Nowo wybudowany kościół otrzymał formę krzyża łacińskiego. Składał się z: prezbiterium, przylegającej doń od północy zakrystii, nawy z dwiema kaplicami po bokach, dwóch wież od zachodu i kruchty od południa. Pod kaplicą południową zostały umieszczone krypty grobowe. Nawę i prezbiterium nakrywały ostre dachy dwuspadowe pobite gontami. Nad całością górowała sygnaturka.
Na początku XX w. kościół wymagał gruntownego remontu, zwłaszcza jego dach. W maju 1920 r. przystąpiono do robót, które wykonywali sami parafianie. Przez ponad rok dach kościoła kryto blachą. 15 listopada 1921 r. kiedy prace były już na ukończeniu wybuchł pożar. Strawił on niemal całą budowlę. Pozostały jedynie popękane ściany oraz nietknięta zakrystia. Udało się uratować także tabernakulum, które wyniósł z płonącego kościoła organista, Tomasz Pankowski. Spaliły się ołtarze, ambona, chrzcielnica, feretrony, ławki i inne rzeczy. Przyczyną pożaru był zapewne papieros rzucony na strychu przez któregoś z dozorców. Na domiar złego, wkrótce po tym wydarzeniu w styczniu 1922 r. zmarł ks. Stefan Kasperski. Po kilku miesiącach parafię objął ks. Ignacy Jaworski, który nominację na proboszcza otrzymał 12 maja 1922 r. Z pomocą parafian przystąpił do odbudowy kościoła, wg projektu architekta Stefana Wąsa.
Prace były prowadzone w szybkim tempie. Kościół został doprowadzony do stanu używalności już na odpust św. Barbary 1922 r. W przeciągu kilku miesięcy u podnóża Wzgórza Kościelnego stanęła odbudowana świątynia. Ale roboty remontowo-budowlane wokół niej były nadal kontynuowane. W 1924 r., w związku z potrzebą rozbudowy miejscowej szkoły, wiele prac przy kościele zaniechano. „Na lepsze czasy” pozostawiono przywrócenie wieżyczek, które stanowiły jego ozdobę. Przy okazji odbudowy, świątynia zmieniła nieco swój wygląd, zatracając cechy stylowe baroku. Z dachu zniknęła sygnaturka. Zmieniła się forma hełmów na wieżach frontowych.
Jako, że pożar strawił niemal całe wyposażenie kościoła, należało je odtworzyć. W okresie probostwa ks. Piotra Wysockiego (1928-1931) kosztem parafian zostały zakupione trzy ołtarze oraz kilka obrazów. Kolejne większe zmiany w wyposażeniu i wyglądzie wewnętrznym świątyni przyniosły dopiero lata 70. Pojawiły się wówczas nowe rzeźby, w tym figura MB Niepokalanej, chrzcielnica, a na ścianach stacje drogi krzyżowej i sceny biblijne namalowane w 1977 r. przez kleryków ze Zgromadzenia Księży Sercanów: Stanisława Leszczyńskiego i Mieczysława Pajdzika.
Większość z tych obiektów można podziwiać do dziś. W prezbiterium znajduje się ołtarz główny zw. wielkim, zbudowany w 1929 r. przez Władysława Krzywickiego z Radomia, a konsekrowany w 1932 r. przez ks. bpa Pawła Kubickiego. Posiada on cztery kolumny, pomiędzy którymi po bokach są nisze na figury. W jego centralnym punkcie znajduje się wysuwany obraz św. Barbary pędzla Mariana Brzezickiego z Radomia. Jest on prezentowany w okresie adwentu, Wielkiego Postu i podczas ważnych uroczystości parafialnych. Za obrazem jest nisza z figurą MB Niepokalanej.
W kaplicach bocznych zwracają uwagę dębowe ołtarze zakupione w 1928 r. w Przedborzu. W kaplicy północnej, w ołtarzu znajduje się obraz św. Antoniego z Dzieciątkiem Jezus, namalowany w 1928 r. przez A. Maja, a w jego zwieńczeniu obraz św. Jadwigi. Na ścianie bocznej wisi obraz przedstawiający Pana Jezusa modlącego się w Ogrójcu. Z boku stoi chrzcielnica sprawiona do kościoła w 1975 r. przez proboszcza ks. Stanisława Dadeja. Wykonał ją mistrz ślusarski Piotr Chwała wg projektu artysty plastyka Jerzego Witkowskiego.
W ołtarzu kaplicy południowej umieszczony jest obraz MB Częstochowskiej, a w jego zwieńczeniu – św. Józefa. Na ścianie bocznej wisi obraz MB Różańcowej.
Ściany kościoła dekorują malowidła. Wiszą na nich także stacje drogi krzyżowej, ufundowane przez parafian w 1976 r.
Są jeszcze kamienne tablice. Jedna z nich opatrzona jest łacińskim napisem „CHRISTUS VIVIT. CHRISTUS REGNAT. CHRISTUS IMPRERAT” – „Chrystus zwycięża, króluje, włada”.
Inna, umieszczona na ścianie kaplicy południowej, stanowi wotum wdzięczności dla ks. proboszcza Ignacego Siewierskiego zm. w 1887 r., ufundowana przez jego przyjaciół.
Ale najważniejszą wśród nich jest tablica upamiętniająca konsekrację kościoła w 1788 r. Przypomina współczesnym o początkach świątyni, która pięknie wkomponowała się w krajobraz Mychowa, a nad którą wciąż czuwa kamienny krzyż, pielęgnujący pamięć o pierwszym kościele mychowskim.
