- Dla mnie był to bardzo trudny dzień. Jako student pierwszego roku historii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie, 13 grudnia 1981 r. byłem poza Ostrowcem, poza rodziną, przyjaciółmi. Ta wojna polsko-jaruzelska odłączyła mnie od najbliższych i moich najbliższych od łączności ze mną. Mogłem się z nimi skontaktować dopiero po kilku dniach. W podobnej sytuacji znalazło się wiele osób. Nagle zbudziliśmy się w innej, nie do końca zrozumiałej i bardzo traumatycznej rzeczywistości – przyznaje Marek Wójcicki. - Obrazy, które najbardziej utkwiły mi w pamięci to widok zdemolowanego budynku siedziby Regionu Środkowo-Wschodniego „Solidarności”, ulicy Królewskiej w Lublinie, ośnieżonych dróg i tysięcy zdezorientowanych ludzi. Dla większości to była wojna… Nie wiadomo było, jakie będą losy pojedynczych osób, większych społeczności…
Wprowadzenie stanu wojennego wiązało się z represjami. Objęły one wielu ostrowczan. Ostrowiecka huta była bowiem jedynym zakładem, który na terenie ówczesnego województwa kieleckiego stanął do strajku solidarnościowego w obronie pojmanych kolegów, pogwałconych praw obywatelskich i związkowych. To oczywiście miało swoje skutki – związkowcy stracili zatrudnienie i trafili do obozów internowania, kilku miało procesy i skazano ich na więzienie.
- Smutnych chwil w latach 80. przeżyłem dużo. Pamiętam jak jechałem z Jackiem Kuroniem do Ostrowca z "ogonem" od samego domu. Pamiętam strach, nie o to, kto jedzie z tyłu, tylko, czy ludzie nie będą bali się przyjść na to spotkanie. Na szczęście zjawiło się około trzy tysiące osób - wspomina Robert Minkina. - 13 grudnia 1981 r. obudziła mnie lufa karabinu. Kiedy wsadzono nas w cele, usiadłem na pryczy i byłem pewien, że te wszystkie piękne chwile, o których marzyliśmy zostały zniweczone. Bałem się o swoją przyszłość. Ona się bardzo szybko wyjaśniła. Kilkadziesiąt minut potem, przez tzw. "betoniarkę" poleciały nuty piosenki "Ta ostania niedziela". Przykryłem się twardym kocem, popłynęły łzy. Trudno teraz powiedzieć, czy były to łzy złości, czy strachu. Za niedługo doszła do nas informacja z zewnątrz - modlitwa Jana Pawła II za internowanych, protest przeciw stanowi wojennemu prezydenta Ameryki i informacja o strajku moich kolegów. Długo zastanawiałem się wtedy, kto jest ważniejszy: czy ten strajkujący wewnątrz huty, czy osoby przychodzące z jedzeniem pod bramę, czy 250 tysięcy legitymacji partyjnych rzuconych przeciwko stanowi wojennemu, czy syn komendanta, który zaprotestował w grupie 50 osób przeciw milicjantom, którzy zamknęli nauczycielkę, czy osoby zapalające światełko w oknach - trudno było mi to rozstrzygnąć...
