Wiadomości na temat św. Mikołaja są bardzo skromne. Miał urodzić się ok. 270 r. w Patarze. Po śmierci rodziców odziedziczył znaczny majątek. Dzielił się nim z ubogimi i potrzebującymi. Był przy tym pobożny i miłosierny. W początkach IV w. został biskupem Miry w Azji Mniejszej. Zmarł 6 grudnia ok. 345 lub 352 r. Po śmierci był spontanicznie czczony przez wiernych. Gdy w 1087 r. Mira została opanowana przez Arabów, kupcy włoscy przenieśli relikwie św. Mikołaja do Bari, we Włoszech.
Postać św. Mikołaja otaczają niezliczone legendy, z których wynika, że był wzorem dobroci i troski, osobą pełną miłosierdzia. Jedna z nich mówi, że cały swój majątek rozdał biednym. Zasłynął jako cudotwórca, ratując żeglarzy i miasto od głodu. Odwagą i sprawiedliwością wykazał się ratując od śmierci niesłusznie skazanych urzędników cesarskich, niesprawiedliwie uwięzionych oficerach, młodzieńców skazanych na śmierć. Wskrzesił trzech młodzieńców zabitych za nieuregulowanie rachunku za nocleg w gospodzie.
Św. Mikołaj należy do bardzo popularnych świętych zarówno w Kościele zachodnim, jak i wschodnim. Jest patronem: bednarzy, wytwórców guzików, cukierników i piekarzy, dzieci, panien, młodych małżeństw, gorzelników i piwowarów, jeńców, notariuszy, kancelistów parafialnych, kierowców, kupców, marynarzy, rybaków, żeglarzy, flisaków, młynarzy, uczonych i studentów, obrońców wiary przed herezją, pielgrzymów i podróżnych, sędziów i więźniów, strażników, sprzedawców perfum, wina, zboża i nasion, złodziei i morderców, pojednania Wschodu i Zachodu, a także Rosji, Grecji, Albanii, Antwerpii, Bari, Berlina, Bydgoszczy, Chrzanowa, Elbląga, Głogowa, Miry, Moskwy, Nowogrodu. Jego wizerunek widnieje w herbie Dubiecka i powiatu chrzanowskiego oraz w dawnym herbie Chrzanowa.
W ikonografii przedstawiany jest z brodą, w szatach biskupa rytu łacińskiego lub greckiego, z mitrą i pastorałem. Na ogół w jednej ręce trzyma księgę, a drugą wykonuje gest błogosławieństwa.
Jego atrybutami są: anioł z mitrą, chleb, troje dzieci lub młodzieńców w cebrzyku, kotwica i okręt, księga, trzy złote kule na księdze, trzy jabłka, trzy sakiewki; pastorał trzymany w ręku, tarcza z napisem „któż jak Bóg”.
Wspomnienie liturgiczne św. Mikołaja obchodzone jest w Kościele katolickim 6 grudnia, w rocznicę jego śmierci.
Mikołaj jest uważany za świętego, który udziela pomocy w każdej potrzebie. Jan Paweł II nazwał go pięknie „patronem daru człowieka dla człowieka”. Jego popularność sprawiła, że poświęcono mu tysiące kościołów, ołtarzy, kaplic, szpitali i hospicjów. Wśród nich jest kościół parafialny w Szewnie, będący trzecią z kolei świątynią szewieńską.
Pierwszy miał zostać ufundowany w połowie XIII w. przez bpa Prandotę. Jego istnienie zostało potwierdzone w 1326 r., a potem w 1440 r. Był to kościół parafialny, drewniany, poświęcony właśnie czci św. Mikołaja.
W I poł. XVII w. został on rozebrany. W 1652 r. wybudowano nowy, murowany kościół, który również był pod wezwaniem św. Mikołaja. W okresie potopu szwedzkiego, w 1657 r., został on złupiony, podpalony i sprofanowany przez wojska Rakoczego sprzymierzone ze Szwedami. Ówczesny kronikarz napisał, że drzwi do zakrystii i kościoła zostały wyrąbane, cyborium i szafka służąca do przechowywania olei świętych „wyłupane”, ołtarze zniszczone, wszystkie aparaty począwszy od sreber po najdrobniejsze rzeczy zabrane tak, że ksiądz nie miał nawet w co się do mszy świętej ubrać ani co położyć na ołtarz. Została tylko monstrancja i trybularz, a także rzeźba św. Mikołaja. Kronikarz opisuje, że Węgrzy wzięli z ołtarza wielkiego rzeźbioną statuę św. Mikołaja i „wsadzili w kunę”. Służący w oddziałach Rakoczego Kozacy zabrali jednak rzeźbę i odstawili na swoje miejsce. W ruskim kręgu cywilizacyjnym kult św. Mikołaja był i jest bowiem bardzo silny. Kozacy nie pozwolili na zniszczenie i sprofanowanie figury świętego.
Ciąg dalszy jutro.
http://swietokrzyskie.cozadzien.pl/ostrowiec/spotkanie-z-prawdziwym-sw-mikolajem-cz-ii/48516
