O potrzebie wzniesienia w Sarnówku kościoła zaczęto mówić po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Pierwsze konkretne decyzje w tej sprawie zapadły w 1920 r. Wówczas to mieszkańcy: Sarnówka Dużego, Starej Dębowej Woli, Nowej Dębowej Woli, Dąbrówki, Aleksandrowa Małego, Adamowa i Sarnówka Małego na zebraniu wiejskim zdecydowali, że chcą odłączyć swoje wsie od parafii Sienno, zbudować w Sarnówku Dużym kościół i zorganizować wokół niego parafię. Zdecydowali, że na ten cel przeznaczą 10 mórg ziemi stanowiącej wspólną własność. Na owym terenie zaplanowali wybudować świątynię, budynki parafialne oraz urządzić cmentarz grzebalny, a resztę przeznaczyć do użytku proboszcza. Gdyby grunt okazał się za mały, sarnowianie zadeklarowali, że do tego gruntu dodadzą jeszcze 2 morgi ziemi. Jako główny argument przemawiający za chęcią założenia nowej parafii podali zbyt dużą odległość swoich wsi od kościoła w Siennie, a w związku z tym trudności w uczęszczaniu do niego na msze św. i nabożeństwa.
W styczniu 1921 r. Kuria Diecezjalna w Sandomierzu poleciła ks. Teofilowi Zdziebłowskiemu, dziekanowi soleckiemu i jednocześnie proboszczowi w Siennie, na miejscu zbadać sprawę utworzenia parafii Sarnówek. Ten, gorąco popierał ów projekt i od początku wspierał mieszkańców tutejszych wsi w ich planach.
Jako, że Sarnówek i okoliczne miejscowości zamieszkiwała w większości ludność uboga, która nie była w stanie ponieść kosztów budowy świątyni, władze kościelne zdecydowały, że w Sarnówku stanie drewniany kościół „przeniesiony” z Sienna, czyli zestawiony z materiału pochodzącego z rozbiórki tamtejszego obiektu.
Otóż, Sienno posiadało murowany kościół parafialny pw. św. Zygmunta pochodzący z XV w., który w 1915 r. na skutek działań wojennych uległ zniszczeniu. Pozostał tylko jego zrąb i to w dodatku w wielu miejscach „poszarpany kulami i porysowany”. Z uwagi na wyjątkową wartość tego kościoła dla architektury gotyckiej, po I wojnie światowej podjęto decyzję o jego odbudowie. W tym czasie wierni parafii Sienno uczęszczali na msze św. i nabożeństwa do drewnianej świątyni, którą w 1915 r. postawił na cmentarzu kościelnym ks. Jan Słowikowski. Po przeprowadzeniu remontu murowanej świątyni, ów drewniany kościół miał „trafić” do Sarnówka, a ściślej mówiąc pochodzące z jego demontażu drewno. Powojenna rzeczywistość sprawiła jednak, że roboty przy odbudowie zniszczonego kościoła w Siennie posuwały się bardzo wolno i pochłaniały duże kwoty. Zostały zakończone dopiero jesienią 1932 r.
Mieszkańcy Sarnówka i okolic nie mogąc się doczekać „przyobiecanej” świątyni, zdecydowali się utworzyć we wsi prowizoryczne, tymczasowe miejsce modlitwy. Wobec szczupłych funduszy jesienią 1930 r. rozpoczęli budowę w Sarnówku drewnianej, prostej, małej kaplicy związanej z szopą-przybudówką na pomieszczenie wiernych. Obiekt ukończyli tuż przed świętami Bożego Narodzenia. 21 grudnia 1930 r. kaplica została poświęcona przez ks. Teofila Zdziebłowskiego. Patronem kaplicy i przyszłej parafii został św. Antoni Padewski. Biskup udzielił pozwolenia na odprawianie w niej w co drugą niedzielę nabożeństwa przez proboszcza lub wikariusza parafii Sienno. Miejscowa społeczność nareszcie miała kaplicę, w której mogła się modlić, choć tylko prowizoryczną. Pragnęła jednak mieć na miejscu księdza, który pokierowałby budową świątyni. W tej sytuacji Komitet Budowy Kościoła w styczniu 1931 r. zwrócił się do biskupa z prośbą o mianowanie proboszcza nowo powstającej parafii Sarnówek. Kuria odpisała, że „biskup bardzo przychylnie odnosi się do erygowania nowej parafii w Sarnówku i pragnie jak najszybciej wydać akt erekcyjny oraz mianować księdza, ale uczyni to dopiero po spełnieniu określonych warunków, a mianowicie gdy grunt, na którym stoi tymczasowa kaplica zostanie przepisany na rzecz Kościoła”. Odpowiedz władz diecezji wynikała z przepisów prawa kanonicznego, które określały wyraźnie, że kościół parafialny, cmentarz i plebania wraz z zabudowaniami muszą znajdować się na własnym gruncie.
Jutro ciąg dalszy.
http://swietokrzyskie.cozadzien.pl/ostrowiec/z-potrzeby-serca-cz-ii/48349
