Wczoraj publikowaliśmy pierwszą część historii świątyni.
http://swietokrzyskie.cozadzien.pl/ostrowiec/z-potrzeby-serca-cz-i/48348
Dziś ciąg dalszy.
Tutejsi mieszkańcy postanowili jak najszybciej usunąć tę przeszkodę. Zwołali zebranie wiejskie i uchwalili oddać bezinteresownie 12 mórg gruntu z ogólnego serwitutu wsi Sarnówek Duży na rzecz kościoła rzymskokatolickiego pw. św. Antoniego Padewskiego w Sarnówku Dużym. 18 grudnia 1933 r. doszło do podpisania aktu notarialnego. Teraz jeszcze należało poczekać, na zatwierdzenie darowizny przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, co nastąpiło dopiero w 1936 r.
Pomimo notarialnego przepisania gruntu na rzecz kościoła w Sarnówku, sprawa jego budowy przeciągała się. Miejscowa ludność była coraz bardziej zniecierpliwiona. Domagała się księdza, który zamieszka na stałe we wsi oraz pokieruje budową świątyni i zorganizuje parafię. Zaczęła nawet straszyć, że jeśli nie zostanie zamianowany tu ksiądz, to zwróci się do księdza reprezentującego Polski Kościół Narodowy.
Zaalarmowany tym biskup zdecydował się w tej sytuacji skierować do Sarnówka ks. Leona Janickiego, ówczesnego wikariusza parafii św. Michała w Ostrowcu i powierzyć mu opiekę duszpasterską nad mieszkańcami wsi mających w przyszłość wejść w skład projektowanej parafii. W marcu 1935 r. ks. Leon Janicki przybył na stałe do Sarnówka, objął obowiązki prefekta w miejscowej szkole oraz zajął się budową świątyni.
W tym czasie „przyobiecany” mieszkańcom Sarnówka i okolic drewniany kościół w Siennie nie był tam już potrzebny. Ks. Janicki po zgromadzeniu środków finansowych przewiózł pochodzące z jego rozbiórki drewno. W oparciu o nie inż. Wacław Borowiecki wykonał projekt kościoła. Wyglądem przypominał on rozebraną świątynię w Siennie. Uderzał prostotą i skromną, wręcz ascetyczną formą. We wrześniu 1935 r. plany kościoła przedłożono do zatwierdzenia w Kurii, a w 1936 r. przystąpiono do prac budowlanych. Zakończono je jesienią 1937 r. 21 listopada 1937 r. delegowany przez biskupa ks. prałat Antoni Rewera poświęcił kościół w Sarnówku. Prowizoryczna kaplica została wkrótce rozebrana.
Rok później, na mocy dekretu z 15 września 1938 r. ks. bp Jan Kanty Lorek erygował parafię Sarnówek Duży, która swym zasięgiem objęła wsie: Sarnówek Duży, Sarnówek Mały, Adamów, Aleksandrów Mały, Stara Dębowa Wola, Nowa Dębowa Wola, Dąbrówka, Górki, Kurzacze, Płatkowizna, połowę Eugeniowa oraz majątki: Jeleniec, Dąbrówka i Gutwin. Pierwszym proboszczem parafii został ks. Stanisław Nowocień. Budowniczego kościoła i organizatora parafii, ks. Janickiego 1 września 1938 r. przeniesiono na probostwo w Jarosławicach.
Od czasów budowy kościół w Sarnówku niewiele się zmienił. Do dziś zachował swój pierwotny kształt. Stanowi go obiekt orientowany, o trzech nawach i bryle ukształtowanej w formie bazyliki, z górującą nad dachem sygnaturką. Na przedłużeniu nawy głównej znajduje się krótkie, trójbocznie zamknięte prezbiterium. Elewacja frontowa posiada na osi głęboki podcień wnękowy, podzielony słupkami na trzy prześwity.
Pierwotnie kościół był pokryty dachówką. W okresie powojennym ściany świątyni osłonięto szalunkiem, a dachówkę zastąpiono ocynkowaną blachą.
Wnętrze świątyni w całości jest wykonane w drewnie. Choć prezentuje się nieco okazalej niż jego architektura zewnętrzna, nie kłuje w oczy przepychem.
Obecnie w kościele znajdują się trzy ołtarze. W ołtarzu głównym wisi w złoconych ramach obraz św. Antoniego – patrona parafii, zakupiony w 1965 r. W maju, miesiącu dedykowanemu Matce Bożej, jego miejsce zajmuje obraz Matki Bożej Częstochowskiej. W lewym ołtarzu znajduje się wizerunek Najświętszego Serca Jezusa, zaś w prawym – obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus na ręce i św. Janem Chrzcicielem, malowany na desce, w pozłacanych ramach, dar Marii z Wielopolskich Halpertowej. Pierwotnie wisiał on w ołtarzu głównym.
Kościół w Sarnówku stanął po wielu latach zabiegów mieszkańców tutejszych stron, nie dla próżnej chwały, ale z potrzeby serca. Jego budowa ciągnęła się przez niemal cały okres międzywojenny, a zakończona została na krótko przed wybuchem II wojny światowej. Prosta forma i drewniany budulec pięknie wpasowały się w wiejski krajobraz. Przez 80 lat kościół w Sarnówku nic nie stracił ze swej urody. Dziś uchodzi za jeden z ciekawszych drewnianych obiektów sakralnych regionu świętokrzyskiego z czasów międzywojnia.
