Po upadku Rzeczypospolitej Obojga Narodów w końcu XVIII wieku Polska zniknęła z mapy Europy. Przez ponad wiek Polacy podejmowali liczne próby odzyskania suwerenności – m.in. w powstaniach listopadowym (1830–1831) i styczniowym (1863–1864).
Dopiero koniec I wojny światowej stworzył realne warunki do odbudowy państwa polskiego. 11 listopada 1918 roku w wielu miejscach kraju władzę zaczęły przejmować polskie ośrodki niepodległościowe, a Józef Piłsudski przejął zwierzchnictwo nad odradzającym się wojskiem. Dzień ten uznaje się symbolicznie za moment odzyskania niepodległości, choć proces ten trwał jeszcze przez kilka kolejnych lat.
Po raz pierwszy Dzień Niepodległości obchodzono w 1919 roku, jednak wówczas nie miał on jeszcze charakteru święta państwowego. Ustawowo 11 listopada ustanowiono Świętem Niepodległości w 1937 roku. Po II wojnie światowej, w okresie PRL, obchody zostały zniesione, a ich miejsce zajęło święto 22 lipca – rocznica ogłoszenia Manifestu PKWN.
Dopiero w 1989 roku, po przemianach ustrojowych, przywrócono 11 listopada jako narodowe święto państwowe.
Obchody Dnia Niepodległości w Polsce mają dziś charakter zarówno państwowy, jak i społeczny. W całym kraju odbywają się uroczystości, koncerty, rekonstrukcje historyczne i marsze. Najważniejsze wydarzenia mają miejsce w Warszawie, gdzie odbywa się uroczysta zmiana warty przy Grobie Nieznanego Żołnierza z udziałem najwyższych władz państwowych.
Wielu Polaków uczestniczy w lokalnych obchodach, mszach, koncertach patriotycznych i biegach niepodległości. Dzień ten jest również okazją do refleksji nad historią, znaczeniem wolności oraz miejscem Polski we współczesnym świecie.
Dzień Niepodległości jest momentem jednoczącym różne środowiska wokół idei niepodległego państwa. Dla wielu osób stanowi okazję do wyrażenia patriotyzmu, dumy narodowej i szacunku wobec przeszłych pokoleń.
Z drugiej strony, współczesne formy obchodów bywają też przedmiotem debat społecznych – dotyczących sposobu manifestowania patriotyzmu czy roli historii w życiu publicznym.
